پاسخ به پرسش دریافتی

سلام، راستش وقتی اینهمه فلاکت و بدبختی های پشت سر هم که برای مردمان ايران اتفاق میفته در سطح بسیار وسیع که از دستمان هیچ کاری برنمیاد برای کاهش اینهمه رنج عظيم وغیر قابل تصور، فکر میکنم هیچ نیروی معنوی برای هدایت و پشتیبانی از اینهمه انسان بجان آمده وجود نداره آيا فریادرسی هست آيا خدایی وجود دارد؟


پاسخ اول

با سلام و درود، مهربانی و رحمت خداوندی بر شما جاری باد… صد البته که جنس دغدغه‌تون نشان از دلسوزی و محبت شماست و این قابل تجلیل و ستایشه در عین حال مراقب باشین که انرژیش در وجودتون تبدیل به یاس و بی‌ایمانی نشه که همون (دور از وجود شما باد) روحتون رو به قعر و تاریکی مکش میکنه …

رصد کنین از شروع پروسه‌ی خلقت و زیستن انسان بر این کره‌ی خاکی همین بوده و تا آخر هم همین خواهد بود، سختیها برای همه هست، کم زیاد میشه ولی هست، بلایای طبیعی، اختلاف در جوامع بشری، جنگهای جهانی، خونریزهایی که آشکارا و پنهانی صورت می‌گرفته، قحطیها، بیماریهای مسری لاعلاج و…همیشه بوده و تا آخر هم همین خواهد بود چرا که اینجا یه گذرگاه موقت و کوتاهه که برای رشد و به چالش کشیدن ارواح ما انسانها طراحی شده، اینجا رو اگه به دید یه پارک تفریحی نگاه کنیم هرگاه تلخیهاش برامون کلید بخورن تموم باورهامون متزلزل میشن اما اگه این گستره‌ی مادی رو به دید یه مدرسه ببینیم اونوقت اگه به زنگ تفریح یا ورزش برسیم لذت بی‌نهایتی خواهیم برد و سر کلاسهای دیگه هم با آرامش و حس حضور کاملی مستقر خواهیم شد…

هر دانش‌آموزی اغلب در کلاسهایی اذیت میشه که هضم و فهمیدن اون واحد سختشه… و کم‌کم حضور در اون کلاس براش تبدیل به فوبیایی همراه با استرس میشه…

کافیه آگاهی و تمرکزشو ببره بالا، دل بده، کلاسهای تقویتی بره تا به اون درس تسلط پیدا کنه، همینکه به فنونش مسلط شد بعدش هر گاه سر اون کلاس باشه بیشترین بهره‌برداری و بازده معنوی رو خواهد برد…

در این فشارها و بلایایی که برای سرزمینمون مقدر شده هرکسی باید قبل از همه در وجود خودش شروع به پاکسازی و تطهیر کنه، خیلیهامون هنوز همدلی و همسفر بودن رو فقط در حد کلمه میشناسیم و زندگیش نکردیم، ماها خانواده هستیم بی‌تفاوت نباشیم به فقر مادی و معنوی همدیگه، از هر نعمت و برکتی که داریم به همدیگه اکرام کنیم، کافیه هرکسی سهم خودشو انجام بده بعدش فضای همه‌ی کلاسها حتی در لحظات سختی پر از عشق الهی میشه و یه دانش آموز ضعیفم میتونه به اوج برسه و لذت ببره از اون بستر معنوی که برای همه فراهم شده…

به قول عزیزی که می‌گفت: درسشو بگیر تا دردشو بگذرونی، یعنی تا درسش رو نگیریم دردش تکرار میشه… همراه با حس حضور به نوای درونمون گوش کنیم تا دریافت کنیم که این فشارها و بلایای طبیعی چه درسی برای همه‌ی ساکنین سرزمینمون داره… کافیه تعداد زیادی از مردم مجهز به اون کلید راهگشا بشن به محض اینکه درها بازشه همه عبور خواهیم کرد…

 لیلی جلیلیان، از تجربه کنندگان نزدیک مرگ


پاسخ دوم

“لا تقنطوا من رحمة الله”

از رحمت خداوند نا امید نشوید.

آیا انسان گمان می‌کند بلایا از غیر خداست؟

نه! چنین نیست بلکه همه مصیبت‌ها و بلایا از جانب خداست:

ما اصاب من مصیبة الا باذن الله

هیچ مصیبتی به کسی نمی‌رسد مگر به فرمان الله – تغابن ۱۱

انسان موجودی ناسپاس است و نعمت را سریعا فراموش می کند. در بلایا هم طاقتی ندارد و همیشه مویه بر زبان است.

باید صبر کرد. خدایی که مصیبت را فرستاده است، قطعا سلامتی و برائت را هم می‌فرستد.

چرا کسی در وفور نعمت نمی‌آید بگوید که کجایی ای خداوند تا از فراوانی این همه نعم، شاکرت باشیم؟! چرا خدا در فراوانی‌ها و سلامتی‌ها به دست نسیان سپرده می‌شود و فقط در بلایا مستغاث است؟

خدا همیشه و در همه‌ی احوالات می‌باید مستغاث باشد نه فقط در بلایا.

نباید گمان کرد خداوند انسان را سرخود رها کرده و با او کاری ندارد! نه بلکه عالَم به مثابه حظیره‌ایست که از تمامی اعمال ریز و درشت آدمیانش نسخه‌برداری می‌شود:

 إِنَّا كُنَّا نَسۡتَنسِخُ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ

همانا ما از آنچه می‌کردید نسخه برداری می‌کردیم- جاثیه ۲۹

و القصه بقول شیخ اجل سعدی شیرازی:

به ارادت ببرم درد که درمان هم ازوست.

والسلام

جلال الدین قطبی ، پژوهشگر عرفان و تصوف و معادپژوه

مطالب مرتبط

4 دیدگاه‌

  1. فرشاد گفت:

    پاسخ خانم جلیلیان چقدر زیبا و دلنشین بود
    درود بر شما

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *