آیا تجارب نزدیک به مرگ برای انسان‌های گوناگون، از سوی خداوند متعال و تحت قوانین عالم روحانی، شکل می گیرد؟
کم و بیش بر این حقیقت مطلع‌ایم که تجارب نزدیک به مرگ، آثار بسیار مثبتی بر افراد داشته و آن‌ها را، از هر قوم و فرهنگ و مذهبی که باشند، متحول می‌گرداند. این تجربه روحانی به افراد می‌آموزد که به خود و دیگران عشق بورزند و هرآنچه را که بر خود پسندیده‌اند، بر دیگران نیز بپسندند. به واقع این تجربیات، ابتناء راه کمال را بر درستی و راستی اعمال و خلوص آن می‌دانند.
“در یک کلام: خالصا عشق بورز تا رستگار گردی”
همچنین بسیاری از تجربه کنندگان از سوی راهنمایان روحانی خود، مامور گشته‌اند، حقایق عالم معنا و هر آنچه را که در آن سرا دیده و تجربه می‌کنند به ساکنان دنیا اِخبار کنند. و چنین اِخباری نیز از طریق نگاشتن کتاب‌ها و ایراد سخنرانیهای مختلف شکل گرفته و الحق تاثیرات بسیار معتنابهی بر افراد داشته است.
بطور مثال، بانو “بتی جین ایدی” با آن تجربه عمیق و از طریق نگاشتن چندین کتاب و ایراد سخنرانیهای متواتر، بسیاری را متحول گردانده‌اند.
اما پرسش ما به عنوان یک محقق، و از باب هم‌اندیشی این است که اگر این تجارب چنین تاثیرات مثبتی بر انسان‌ها بر جای می‌نهد و یحتمل، مَشْیِ زندگی افراد را از فرش به عرش می‌برد(و در عمل نیز چنان بوده است و بسیاری متحول گشته اند)، پس چرا این تجارب، امروزه بر رهبران بزرگ، یا هادیان یک قوم و ملت اتفاق نمی‌افتد تا با دیدن عالم روحانی و اِخبارِ آن وقایع به مردمان خود، مشی زندگی چندین هزار نفر را متحول گردانند؟! فرض کنید، رهبر یک قوم چندین میلیون نفری(در این زمان)، دچار یک تجربه بسیار عمیقِ مرگ گردد؛ و در عالم معنا او را مامور گردانند تا حقایق آن سرا و عشق خالصانه را به مردم خود فاش کند و عامل و بانی رستگاری نه یک نفر و ده نفر و صد نفر، بلکه باعث گشایش راه رستگاری هزاران انسان گردد!
حکمت چنین عویصه‌ای چه می‌تواند باشد؟!
” إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ
ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻛﺮﺍﻥ ﻭ ﻟﺎﻟﺎﻧﻰ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ تعقل نمی‌کنند”
(انفال۲۲)
پس اندیشه کنیم.
نگارنده : جلال‌الدین قطبی
آخرین دیدگاه‌ها